Ήταν αν θυμάμαι καλά 16 Φεβρουαρίου όταν η ΖΩΦΙΨΥ εντόπισε σε ποιο σημείο έχει γεννήσει η μία από τις αδέσποτες σκυλίτσες της αγέλης που ψάχναμε από τον περασμένο Νοέμβριο. Μέχρι τότε, κάθε λίγες μέρες είχαμε ενημέρωση από κατοίκους ή περαστικούς ότι βρίσκονται σε διάφορα σημεία του Δήμου Ψυχικού-Φιλοθέης αλλά και πιο έξω. Τα είχαμε εντοπίσει μέχρι και στην Πανόρμου αλλά και στο Χαλάνδρι. Οι ελπίδες να βρεθεί το σημείο που γέννησε η έγκυος σκυλίτσα ήταν ελάχιστες και η σκέψη ότι άλλοι έξι (?), οκτώ (?) δεν ξέραμε πόσοι σκύλοι θα βρίσκονταν στην περιοχή και σε λίγους μήνες θα γεννούσαν κι άλλα κουτάβια, μας πάγωνε το αίμα.
Δεν είναι μόνο τα αδέσποτα κουτάβια που μεγαλώνουν και γεννούν, είναι και οι γάτες που σκοτώνουν και πολλά άλλα θέματα που δημιουργεί στο πέρασμα της μια μεγάλη αγέλη αποτελούμενη από αστείρωτους σκύλους.
Χωρίς να ξέρουμε πόσα κουτάβια έχει κάνει, κοιταχτήκαμε με τον Σωτήρη και αποφασίσαμε ότι θα κρατήσουμε προσωρινά όλη τη φαμίλια. Είπαμε στη ΖΩΦΙΨΥ, ότι θα φιλοξενήσουμε εμείς τη μαμά με τα μωρά μέχρι να τα αναλάβει ο Δήμος (σε δύο τρεις μέρες), αρκεί να τα πάρουμε από το λαγούμι που είχαν γεννηθεί.
Τα μωρά και η μαμά, πιάστηκαν με τη βοήθεια ανθρώπων που ασχολούνται με διασώσεις και απεγκλωβισμούς και έτσι ήρθαν στο σπίτι μας. Όταν νιώθεις ότι τα κουταβάκια με τη μαμά θα μεγαλώσουν σε κλούβα και όχι στη ζέστη ενός σπιτιού, τα κρατάς για όσο χρειαστεί. Έξι κορίτσια, ένα αγόρι και η άγρια μαμά η οποία με δυσκολία μας ανέχτηκε αρχικά και μας «δέχτηκε κάπως» μετά. Δεν μας εμπιστεύτηκε όμως.
Σήμερα, σχεδόν δύο μήνες μετά, τα κουτάβια έχουν υιοθετηθεί όλα και η μαμά μένει μαζί μας. Μέχρι πότε? Μέχρι να γίνει «σκύλος».
Καθημερινή η μάχη για να βγει από το crate που το έχει σαν φωλιά, για να της βάλουμε λουρί αφού δε μπορούμε να την αγγίξουμε καθόλου, για να εντοπίσουμε που κρύβεται μέσα στο σπίτι και φυσικά για να βρούμε ένα τρόπο να κάνει την ανάγκη της. Αρχικά λέρωνε μέσα στο crate, μετά της ανοίξαμε ένα ασφαλές μικρό μπαλκονάκι που έχουμε και κυλούσαν όλα ομαλά, μέχρι που μια μέρα την είδα σκαρφαλωμένη πάνω πάνω, έτοιμη να φύγει από τον 4ο. Κλείσαμε το μπαλκόνι και αναζητήσαμε νέα λύση. Υποσέντονα στο πάτωμα όπως τα κουτάβια ήταν η νέα λύση, αλλά δεν έπιασε γιατί άρχισε να λερώνει και στα στρώματα της. Φτάνει είπα, λουρί και έξω, με τη ψυχή στο στόμα μη γίνει οτιδήποτε και μου φύγει γιατί είναι δύσκολο να βγει, δύσκολο να μπει, τρομερά δύσκολο όταν βλέπει άνθρωπο.
Στόχος μας είναι να μπορέσουμε να εξημερώσουμε αυτό το αγριμάκι που δεν μας αφήνει ούτε να το αγγίξουμε, να ηρεμήσει, να νιώσει ασφάλεια κοντά μας και να καταλάβει ότι οι άνθρωποι δεν αποτελούν πλέον απειλή γι’ αυτήν.
Είναι δύσκολος ο δρόμος αλλά έχουμε ελπίδες, με στόχο πάντα την υιοθεσία, ώστε να μη χρειαστεί να επιστρέψει στο δρόμο μετά τη στείρωση. Άλλωστε μία διάσωση δεν τελειώνει με επανένταξη αλλά με αποκατάσταση και με την ιδανική οικογένεια.
Βρισκόμαστε στο πιο δύσκολο σημείο, την αποκατάσταση, θα βοηθήσετε να βρούμε την ιδανική οικογένεια?
Μαρίνα Λυμπεροπούλου
Pets.gr
Υ.Γ. Από την υπόλοιπη αγέλη έχει πιαστεί μόνο ο αρσενικός, ενώ αναζητούνται ακόμα άλλα δύο θηλυκά, η μαμά και η αδερφή της Μελένιας. Αν τα δείτε οπουδήποτε, μη διστάσετε να επικοινωνήσετε με τη Ζωοφιλικη Ενωση Φιλοθεης Ψυχικού (ΖΩ ΦΙ ΨΥ), για να πιαστούν και αυτές για στείρωση.
